+ انگیزه
این نظر رو یکی از دوستان مون منتشر کردن ...نمی دونم اسمشون چیه؟ ولی شاید بهترین کامنتی بود که در طول این 4 سال در وبلاگ و سایت دریافت کردم :
میگن عصر تکنولوژی زمانه ی از هم فاصله گرفتن آدمهاست…شاید یه جاهایی این حرف درست بنظر بیاد،اما…
من توی یه اتاق تنها نشسته بودم،تنها نه فقط به این معنا که تو یه چهار دیواری تنها مونده باشم، بلکه در طی یک مسیر ناشناخته،تنها و غریب مونده بودم،بی هیچ یاوری و حتی شاید بی هیچ امیدی،خسته و کلافه…کتابها و جزوه هام جلوم بودن،باهاشون یه نیم دایره دور خودم زده بودم و نگاشون میکردم، بی انگیزه… از تنها ادامه دادن این راه خسته بودم، نیاز داشتم با کسی حرف بزنم، درد دل کنم، یکی باشه که راه رو برام روشن کنه، بهم مشورت بده، و آرامش…
از تنهایی به تنگ اومدم ،همه چیز رو کنار گذاشتم و پناه آوردم به دنیای مجازی، به امید یافتن روزنه ای که بتونم خودم رو از این حال و هوای تاریک درونم بیرون ببرم و نجات بدم، که نفس کشیدن هم تو این احساس تنهایی مطلق برام مایوس کننده بود…
و گویی کسی دستم رو گرفت و من رو وارد دنیای وبلاگ کرد! (و همیشه هم همینطور بوده،هر جا کم آوردم این دست نامرئی دستم رو گرفته و راه رو بهم نشون داده!) وجالبه، اولین ویژگی وبلاگ که توجه ام رو جلب کرد همین احساس صمیمانه و هم نوع دوستی همه آدمهایی بود که تو وبلاگ حضور داشتن ، و مدیرش که هیچ سوالی رو بی جواب نمیذاشت، و تا حدی برام این فضا عجیب بود که تو دلم میگفتم “انگار اینجا ایران نیست” !
همه به هم دلداری میدادن، کسی بود که تا پایان شب هم مشکلات درسی بچه ها رو رفع میکرد و این کار رو تا آخرین ساعات شب کنکور هم ادامه داد!! کسی حس دشمنی و رقابت منفی نداشت، همه دوست بودن و همه با هم داشتن یک مسیر مشترک رو طی میکردن و چه چیزی آرامش بخش تر و امیدوار کننده تر از این!
و با وجود همه مشکلاتی که سر راهم بود، همه اون حس های بد و ناامید کننده دور شد و برای همیشه رفت و جاش رو به امید و انگیزه داد تا روز کنکور و حتی روزهای بعد اون ،این شادمانی و حس دوستی همچنان ادامه پیدا کرد…
و برام همیشه سوال بود که چرا؟ چرا اینجا اینطوریه؟ چه چیزی تغییر کرده؟ چرا هر کس که وارد این محیط میشه “نمی تونه” که بد باشه، نمیتونه انرژی منفی بده، نمیتونه دشمن باشه، با اینکه همه رقیب هم هستن !
و حالا جوابش برام واضحه… دلیل این همه خوبی که یک جا جمع شده و هرکس که واردش میشه رو با خودش هماهنگ میکنه حضور شماست مدیر پناهی! شمایی که همه ما به شما پناه آوردیم (و چه اسم با مسمایی!) شما اینقدر محبت و انرژی مثبت دارین که همه نیروهای منفی در محیطی که شما مدیریتش میکنید به زانو در اومدن!
اغراق نمیکنم،هر چیزی که میگم دقیقا احساسیه که در قلبم دارم، ورنه نه من نیازی به گفتن اینها دارم،نه شما نیازی به شنیدن این حرفها که گویی تمامی ندارن! :دی
فقط میخواستم بگم:
“میخواستیم” اقتصاد امید” محلی باشد برای امید دادن و امید گرفتن، برای ایجاد حس تغییر، برای شروعی دوباره…”، “آرمان ما “تقویت حس تعاون و همکاری” و اهداف ما “کمک به همدیگر”در راه ادامه تحصیل در رشته شیرین اقتصاد بود”
چقدر خوب گفتین، و درست!
شما به همه اینها رسیدین دوست عزیز، و حتی شاید به بیشتر از اینها هم!
از اینکه مایوس نشدین و این راه رو استوار ادامه میدین، صمیمانه تشکر، و بهترین ها رو براتون آرزو می کنم…
البته این نظر رو برای تعاریفی که لطف کردن و از بنده کردن، نذاشتم ولی فکر کردم شاید بتونه روحیه شما رو برای شروع بهتر کنه ...
به امید موفقیت همگی شما دوستان ...